وقتی برف میاد

 وقتی برف میاد اکثر موقع ها شباست که همه خوابن و برفم تا صبح بخاطر خیسی و سردی زمین نمیشینه و صبحم که همه بیدار میشن میگن کاش برف بیاد. وقتی برف میاد همه خوشحال از اینکه برف اومده میرن دم پنجره و همش به بیرون زل میزننو میگن عجب برفی. وقتی برف میاد همه ی ماها بالاخره میخوایم یه جوری دستی به برف بزنیم و حس زمستون داشتن رو یکم حداقل تجربه کنیم. وقتی برف میاد دور و اطرافمون رو که نگاه کنیم یه حس رضایت بخشی از سفیدی کوچه و خیابونا و درختا داریم. وقتی برف میاد دیگه اون سوز باد رو که روی صورتت وحشیانه شلاق میزنه و نمیزاره جلوی روتو نگاه کنی دیگه خبری ازشون نیست چون برفایی که دارن از آسمون به زمین میریزن جور اون شلاق ِ وحشیانه رو به جای تو میکشن. وقتی برف میاد همیشه آرزوی اینو داشتم که بچه هایی که اونور کوچه برف بازی میکنن اشتباهی یه گلوله برف توی سر من بزنن و منم از برف لذتی ببرم. وقتی برف میومد و  کوچیک تر بودم ساختن آدم برفی همیشه رو شاخش بود ولی الان که برفا هم آب رفتن دیگه خبری از بالاتنه ی آدم برفی ِ خیالی من نیست. وقتی برف میاد همیشه از شنیدن صدای کفشم که توی لایه های پرپشت برف میکنم خوشم میاد و ترس از اینکه چقدر توی کفشم آب رفته! ... وقتی برف میاد و تموم میشه و ظهر آفتابش رو به رخ برف روی زمین میکشه، از اینکه عینک دودی میزنم که حس پشیمونی و عذاب وجدانی میگیرم که چرا اینقدر درحق برف ظلم کردم ...